Nasze technologie
CERAMIKA BUDOWLANA – Ceramika towarzyszy człowiekowi od tysięcy lat. Cegłę wypalano z gliny już w połowie III tys. p.n.e., miała ona kształt sześcianu a obiekty z niej wzniesione możemy jeszcze dziś podziwiać w krajach Bliskiego Wschodu. W starożytnym Rzymie pojawiły się cegły płaskie, w średniowieczu na obszarze całej Europy stosowano cegłę prostopadłościenną. Obecnie do wznoszenia murów powszechnie stosuje się pustaki ceramiczne. Najnowsza generacja tych pustaków wytwarzana jest z ceramiki poryzowanej.
Firma LEIER POLSKA S.A. od 2001 roku oferuje swoim klientom system elementów do wznoszenia ścian THERMOPOR® z ceramiki poryzowanej, produkowany w oparciu o najnowsze światowe technologie.
Co oznacza termin ceramika poryzowana?
Na etapie przygotowania surowca, z którego produkuje się pustaki, do gliny dodawane są trociny drzewne, które w trakcie obróbki termicznej w piecu, w temperaturze bliskiej 1000oC wypalają się – pozostawiając w czerepie ceramicznym mikropory. Proces poryzacji wpływa korzystnie na właściwości pustaków ściennych. W stosunku do produkowanych metodami tradycyjnymi charakteryzują się one wyższą izolacyjnością cieplną, dobrą izolacyjnością akustyczną, mrozoodpornością i odpornością ogniową. Mieszkańcy budynków wymurowanych w systemie Thermopor® chwalą korzystny mikroklimat panujący w pomieszczeniach, cenią sobie możliwość życia w budynkach wzniesionych z ceramiki ekologicznej, produkowanej w oparciu o naturalne, przyjazne dla człowieka surowce.
KERAMZYT – lekkie kruszywo budowlane, wypalane z gliny ilastej w temperaturze ok. 1150oC. Do produkcji używa się glin pęczniejących. Po wstępnym rozdrobnieniu i uplastycznieniu materiał kieruje się do pieców obrotowych. W procesie wypalania uzyskuje się materiał w kształcie okrągłych lub owalnych brył o zróżnicowanych frakcjach. Glina podczas spiekania znacznie powiększa swoją objętość. Każda z porowatych wewnątrz „kulek” pokryta jest twardą osłoną ceramiczną. Otrzymane kruszywo należy do materiałów niepalnych, obojętnych chemicznie, odpornych na wilgoć, działanie pleśni i grzybów i gryzoni. Posiada dobre parametry izolacji cieplnej. Używany jest do produkcji lekkich betonów, zapraw ciepłochronnych, wyrobu pustaków ściennych i stropowych oraz innych elementów wielko i drobnowymiarowych (prefabrykowane domy keramzytowe) , jako materiał izolacyjny (izolacje cieplne) i wykonywania drenaży. W budownictwie stosowany od początku XX wieku. Używany jest także poza budownictwem, w takich dziedzinach jak: np. geotechnika, radiestezja, ogrodnictwo.
BETON – Wynaleziony i używany w budownictwie starożytnego Rzymu, później w wiekach średnich zapomniany. W innych regionach w starożytności używano mieszaninę drobnych kamieni z zaprawą wapienną do łączenia kamieni w murze i sklepieniach. W gotyku stosowano mieszaninę zaprawy wapiennej z bardzo drobnym piaskiem do wykonywania odlewów powtarzalnych elementów dekoracyjnych. W XIX w. (po wynalezieniu cementu portlandzkiego) upowszechnił się materiał budowlany zwany betonem. Beton (zwykły) powstaje w wyniku wiązania i stwardnienia mieszanki betonowej. Mieszanka betonowa to mieszanina spoiwa (cement), kruszywa grubego (żwir), kruszywa drobnego(piasek o frakcjach do 2 mm), wody i ewentualnych dodatków (powyżej 5% w stosunku do masy spoiwa) i domieszek (poniżej 5% w stosunku do masy spoiwa). Dodatki i domieszki poprawiają właściwości mieszanek betonowych i betonów (np. zwiększają urabialność, opóźniają proces wiązania, zwiększają mrozoodporność, wodoszczelność itd.). Skład mieszanki betonowej dobiera się na podstawie analiz laboratoryjnych i obliczeń (receptura betonu), tak aby otrzymać beton o oczekiwanej wytrzymałości, odporności na działanie czynników zewnętrznych (np. o odpowiedniej ścieralności, wodoszczelności, kwasoodporności, żaroodporności, izolacyjności cieplnej).
Źródło: pl.wikipedia.org